بررسی شیوه ی تلفظ مصوّت پیش از شناسه ی «ش» در

شیوه ی صحیح خوانش متون کهن، برای دریافت ویژگی های این متون بسیار مهم است؛ به ویژه که گاهی خوانش به هنجار در نمایاندن بلاغت متون تأثیرگذار است؛ از دیگر سوی شیوه ی خوانش به هنجار این متون، در آشکار ساختن وضعیت تاریخی زبان نیز سودمند تواند بود. نوشته ی پیش ِ رو مربوط به تکمیل شواهد مقاله ای است از سعید حمیدیان. مقاله ی یادشده درباره ی شیوه ی درست خوانش ضمیر پیوسته در جایگاهِ قافیه است. بر این اساس شکل صحیح خوانش شناسه ی «ش» (که در این نوشته تنها به این شناسه پرداخته می شود) در جایگاه قافیه به کسر درست است: آغوشش (به جای آغوشَش) و... . در این بخش برخی نمونه های نویافته از متون به دست داده شده است تا دستِ کم در پژوهش های آینده ی زبان شناختی به کار آید. نیز در این جا برای تأیید چُنین خوانشی برخی دلایل دیگر در کنار نمونه های به دست داده شده، آورده می شود.